روزِ دهم

معلوم نیست چه اتفاقی می‌افتد که بعضی روزها گیجِ مطلق‌م و حتا نمی‌دانم کجا بیایم و کجا بروم، و بعضی روزها همه‌ی کارهایم روی روال است و فراموشی هم ندارم.
پیگیری ساعت کلاس‌ها تمام شد. مانده پیش‌نویس حرف‌هایی که باید در دورهمی اول ترم با ترم‌پایینی‌ها داشته باشم.
دوست دارم نگران‌ت کنم! حالت سردرگم‌ت بیش‌تر به فکر کارهای مهم است. وقتی نگران و آشفته می‌شوی هم بیش‌تر دوست‌ت دارم! انگار آن وقت‌ها بیش‌تر بودن‌م را می‌خواهی؛ ولی واقعیت‌ش را می‌دانم: بی‌فایده است. درست‌ش این است که حال‌ت خوب باشد و بخواهی کنارت باشم. درست می‌شود. درست می‌شویم. فعلن همین که هستی و کم و بیش از روزهایت می‌گویی خوب است. من هم چندان وابسته و بی‌قرار نیستم. این مدت‌هاست که برای خودم بدیهی‌ست که خواستن‌ت در وجودم به صرف تپش قلب نیست، محاسبات‌م می‌گوید که باید باشیم. چه بسا که فهمیده‌ام قلب به واسطه‌ی شرایط تندتر می‌زند و لحظه‌ای‌ست، نه دائمی و در همه‌حال.
و دیگر این‌که امیدوارم گفت‌وگو با سلطان قابوس نتیجه‌ی دل‌خواه را داشته باشد و این گره هم باز شود. این روزها دیگر به فکر آخرش نیستم، فقط سعی می‌کنم به‌ترین کاری که به ذهن‌م می‌رسد را گاهن با مشورت انجام دهم و خیال خودم را راحت کنم که کم‌کاری نکرده‌ام. هرچه پیش آید، خوش آید.

+پی‌نوشت ۱: نمی‌دانم زده‌ام زیر قول‌م و دارم خراب‌کاری می‌کنم یا نه. هرکاری که این دو روز کرده‌م بی‌فکر بوده. کاش از راه‌م به در نرفته باشم.